Locked down in Spanje. Gedeelde liefde.

Als je met zijn tweeën in quarantaine zit, is het handig om iets gemeen te hebben. Een gedeelde passie waar je niet over uitgepraat raakt. Iets waar je samen op kan terugvallen zodra je kanten van elkaar ontdekt die misschien niet helemaal matchen.

Nou, Lisa en ik hebben zo'n gezamenlijke passie. Iets waar we élke dag enthousiast van worden en uren druk mee zijn. Het is een liefde die er altijd is geweest, maar tijdens deze thuisopsluiting een extra grote plek in ons hart veroverde. Ik heb het over eten. We houden héél véél van eten.

Deze passie is niet nieuw: buiten de deur ontbijten, lunchen en dineren is sinds we ons eigen geld verdienen al onze 'hobby'. Wat wel nieuw is, is dat we al vier weken lang niet kunnen terugvallen op restaurants. Alles wat we willen eten, moeten we nu zelf creëren.

Ik vond het ook vóór de quarantaine al leuk om te koken, mits ik de tijd had dan. Lisa dacht eigenlijk dat ze niet echt kon koken. Nou, die tijden zijn voorbij. Al weken is er een en al bedrijvigheid in onze smakeloos ingerichte, maar fantastisch uitgeruste keuken. We maken van alles. Van Spaanse tortilla's en Indiaanse curry's tot citroencake en de perfecte appeltaart. Als trotse moeders fotograferen we al onze creaties.

Onuitgesproken is er nu een strijd ontstaan. Dit ging zo. Om de beurt maken we het avondeten, spraken we af. Lisa trapte af met broccoli en gebakken aardappels. Simpel, maar lekker.

"Ik heb uitgepakt", zei ik toen ik de dag erna pad thai met garnalen serveerde. Maar mijn gevoel van trots duurde kort, want een dag later zette Lisa de hele tafel vol met Israëlische gerechten uit het kookboek van Yotam Ottolenghi. Een restaurantmaal. "Best aardig gelukt", zei ze nonchalant nadat onze borden schoongelikt waren.

Dit is een week geleden. Sindsdien broed ik op een plan om Lisa en Yotam te overtreffen. Ideeën zijn welkom.