Locked down in Spanje. Peluquero.

Sinds vorige week zijn de kappers hier weer open. Dat voelt wat vreemd: wij mogen namelijk een groot deel van de dag nog niet naar buiten en vrijwel alle winkels zijn nog dicht. Maar peluqueros - kappers dus - knippen er alweer anderhalve week (wel onder strikte voorwaarden) op los.

Nou ja, zodra we van lockdownfase 0 naar 1 gaan, zullen sommige terrasgangers er dus met een vers geknipte haardos bij zitten. Ik word daar één van, besluit ik. Mijn haar hangt er al weken wat treurig bij en daarnaast lijkt een kappersbezoek me een mooie gelegenheid om mijn zeer gebrekkige Spaans weer eens te oefenen.

Ik mail kapsalon Esteve Jové, vijf minuten van ons huis. Hij heeft snel plek. Ik bereid wat Spaanse zinnetjes voor die vertellen dat het belangrijk is dat er een modelinmijn kapsel komt en dat er niet veel af hoeft. Ook oefen ik op wat onbenullige vragen, want zonder small talk geen waardig kappersbezoek.

Een man met een volle bos grijs haar rolt op zijn kapperskruk richting de gesloten deur om hem voor me open te doen. Dat zal Esteve zijn. Hij levert mij over aan zijn collega Cati (dat staat op haar kaartje). "Heb je zelf geen mondkapje?", vraagt ze, wijzend naar die van haar. "Oh..." Voor ik het weet, bindt ze er één voor mijn mond en om mijn oren. Daarna demonstreert ze hoe ik twee kappersjassen over elkaar aan moet en zet ze meinde stoel. Ze knikt overtuigd als ikinhet Spaans mijn haarwensen uitleg. Dit gaat goed, al zeg ik het zelf.

Tijd voor prietpraat. Ik vraag waar ze vandaan komt. Als ze antwoordt, maak ik aan haar wijd opengesperde ogen en luide stem op dat ze duidelijk probeert te articuleren. Jammer van dat mondkapje. Na zo'n zes keer 'Que?' begrijp ik dat ze uit Barcelona komt, maar naar Valencia verhuisde voor de liefde. Tevreden antwoord ik met een kort maar krachtig: "Ah, si, claro!"

Als ik dertig minuten later de deur uitloop is mijn haar heel kort. Best leuk, maar veel korter dan mijn uitleg, toch? Het zal aan de mondkapjes hebben gelegen.