Locked down in Spanje. Vakantiedag.

Het is zondag en ik lig op mijn handdoek. Zwetend worstel ik met vakantie-dilemma's. Zal ik de zee ingaan? Moet ik me insmeren? Hoeveel graden is het eigenlijk? Voelt als 50.

We zijn bij Cala (baai) Barraca. We als in: Lisa, ik en de vriendengroep waarmee we onze dagen slijten. Bestaande uitinValencia wonende Spanjaarden en guiries - een spottend woord voor buitenlanders. 'Onze' Spanjaarden nemen ons - de guiries - vaak mee op sleeptouw. Zo dus ook vandaag, de eerste dag waarop de noodtoestand in Spanje niet meer geldt en we dus het hele land door mogen. Cala Barraca ligt op ruim een uur rijden van Valencia en ziet eruit als uit een vakantiefolder. Kleine baai. Blauwe zee. Pittoreske wit met blauwe strandhuisjes.

Het strand is bezaaid met keien en kiezels. Om de minuut pluk ik een steen die tegen mijn ruggengraat of schouderblad duwt onder mijn handdoek vandaan. Ik bestudeer onze Spanjaarden. Die hebben nergens last. Zij hebben namelijk stoeltjes en parasols mee. En ook waterschoenen. En een snorkelset. En een visnetje en een emmer. En strandtennis. En koelboxen gevuld met lekker eten en koude biertjes. En rum, munt en palmsuiker om mojito mee te maken. Alles is uit de kast getrokken om de dag te vieren.

Ik neem een slok heet geworden kraanwater uit mijn beslagen PET fles.In Spanje zijn ze erg goed in vakantie vieren zonder vakantie te hebben, bedenk ik me.

Op zich niks verbazingwekkends. Spanjaarden staan immers bekend om hun tranquilo-heid. Anders dan de gedisciplineerde Hollanders met een hoog arbeidsethos zouden Spanjaarden beter zijninsiësta houden en een rustig leven leiden dan in hard werken.

Maar hier moet even wat recht gezet worden -in ieder geval voor ónze Spaanse vrienden. Zij werken namelijk stuk voor stuk heel veel. Vaak van acht tot acht. En parttime werken kennen ze niet. Onze Spanjaarden zijn - anders dan hun reputatie doet geloven - minstens net zo goed in werken als Hollanders.

Maar anders dan veel Hollanders, zijn ze ook héél goed in niet-werken.