Locked down in Valencia. De flirt.

Als iets onmogelijk lijkt tijdens quarantaine, is het flirten. Behalve elkaar, onze groentevrouw en de caissières bij de supermarkt spreken Lisa en ik niemand in levenden lijve. Toch hadden we laatst beiden iemand die tevergeefs een flirtpoging deed.

Het begon bij Lisa. Een ietwat verwarde jongen achtervolgde haar. Eerst op straat, daarna in de rij om de supermarkt binnen te komen. De 1,5 meter afstand negeerde hij en op het moment dat Lisa geïrriteerd achteromkeek, 'grijnsde hij vreemd'. Uiteindelijk liep hij gelukkig weg. Een beetje creepy, maar goed, toch iemand die op zijn manier z'n best deed.

Een paar dagen later aan mij de beurt. Voor de zoveelste keer wandelde ik wat door Ruzafa, onze geliefde wijk, toen een knap uitziende Spanjaard mijn kant opliep. Terwijl we elkaar naderden, bleven we elkaar aankijken. Een laf glimlachje verscheen op mijn gezicht. En toen, eenmaal dichtbij, opende hij ineens zijn mond: "Heb je zin om samen een stukje te wandelen?", vroeg hij. Alleen al om zijn lef mocht ik hem. "Waarom niet", antwoordde ik.

Hij bleek net als ik een fervent - illegale - wijkwandelaar. Dat was dan ook gelijk het enige dat we gemeen hadden. Hij praatte over 'gamen', niet mijn interesse. Daarbij bleek van dichtbij dat zijn gebit wat onverzorgd was en hij zag er überhaupt een beetje slonzig uit. Ik besloot hem subtiel te lozen: "Ik moet naar huis." Hij vroeg mijn telefoonnummer, ik gaf een neppe (te kleinmoedig om gewoon 'nee' te zeggen). En dat was het. Ondanks dat hij geen droomman bleek, liep ik gevleid terug naar huis.

"Hoe zag hij eruit?", vroeg Lisa nadat ze mijn enthousiaste verhaal had aangehoord. Ik beschreef hem gedetailleerd en ze grijnsde: "Ik denk dat dit mijn achtervolger was!"

Beiden zijn we onze 'flirt' en 'achtervolger' inmiddels vaker tegengekomen. Dan proberen we hem zowel te ontlopen als op de foto te zetten (we willen bewijs) - een ingewikkelde combinatie. Ontlopen lukt, de foto tot op heden nog niet.