Locked down in Spanje. Plan een beetje in duigen.

'Zullen we een tijdje naar Spanje gaan?' We bedenken het een jaar terug, Lisa en ik. Het is een druilerige zondag in januari 2019 en we staren verveeld uit het raam van haar huurhuisje in Haarlem centrum. 'Nu kan het nog', besluiten we als hypotheekloze vrijgezellen. We kopen een enkeltje. Begin februari dit jaar vertrekken we. Vamos. Op naar Valencia. Op naar zon in de winter. Op naar buiten leven.

De eerste maand zijn we euforisch. Onze woonwijk Ruzafa is precies zoals we het hebben wilden. Vol terrasjes waar je voor twee euro een koffie en een tostada krijgt en waar Spanjaarden vanaf elf uur 's ochtends aan een glas wijn of bier zitten. Soms facetimen we met familie en vrienden in Haarlem. Wij met ons gezicht in de zon, zij onder een dekentje op de bank. Of we al heimwee hebben? Mwa, nee.

Anderhalve week geleden liggen we nog zorgeloos in het park. Dan krijgen we een appje van een Spaanse vriend: 'Las Fallas is afgelast'. Corona gooit roet in het eten voor het grootste straatfestival van Valencia. Het hart van de Valencianen breekt een beetje.

Maar het blijkt slechts het begin. Vrijdag: alle restaurants en winkels moeten om middernacht dicht. Wij houden een 'laatste avondmaal' bij de Libanees om de hoek waarbij onze spaarcenten niet gespaard blijven.

Zaterdag lezen we in de krant over de totale lockdown. Vanaf maandag mogen we alleen voor boodschappen of medicijnen nog de deur uit. Of met een hond. Die hebben we jammer genoeg niet. De boetes voor overtreding lopen op tot 3000 euro. We lachen nerveus. Dat hebben we in tijden niet meer op onze bankrekening gehad.

Zondag maak ik een laatste stadswandeling. Gehoorzame Spanjaarden zitten al thuis. Valencia is een grimmige spookstad. Terug thuis, op de bank - waar we nog velen uren zullen doorbrengen - denken Lisa en ik aan ons eerste plan: buiten leven in een ontspannen Spanje. Loopt dat even anders.